Annę Kańtoch kojarzyłem przede wszystkim jako autorkę opowiadań, które znaleźć można było swego czasu w „Science Fiction”, „Nowej Fantastyce” czy antologiach wydawanych przez Fabrykę Słów. Opowiadania te w mojej ocenie nie wyróżniały się niczym specjalnym – w efekcie nigdy nie odważyłem się sięgnąć po jej dłuższe formy, szczególnie te z nurtu fantastyki. Tymczasem czas płynął, autorka najwyraźniej zmieniła zainteresowania, a ja natknąłem się na „Łaskę” – rasowy kryminał, który nie tylko kusi nieoczywistą intrygą, ale i przenosi nas do PRLu, prosto w lata 50-te i 80-te ubiegłego wieku.
Historia koncentruje się wokół nauczycielki Marii – osoby, którą bez wahania (ale i w wielkim uproszczeniu) scharakteryzowalibyśmy za pomocą terminu „wycofana”. Jeden z jej uczniów zostaje znaleziony martwy. Pozornie wszystko wygląda jak klasyczne samobójstwo, ale szybko okazuje się, że jego śmierć wiąże się z tym, co spotkało Marię ponad 20 lat temu. Mała Marysia bowiem zagubiła się w lesie. A potem się odnalazła. Cała w zaschniętej krwi, w szoku i z amnezją.
Co oferuje „Łaska”? Duszny, małomiasteczkowy klimat, stopniowe odkrywanie sekretów z przeszłości, nieoczywistą zagadkę kryminalną. Wszystkie te czynniki plus przyzwoity warsztat autorki powodują, że książkę czyta się z rosnącym zainteresowaniem i z dużą przyjemnością. Nie jest to może lektura przełomowa albo specjalnie odkrywcza, natomiast świetnie sprawdza się w swoim gatunku, czyli po prostu jako dobry kryminał. ■
Twój email nie zostanie opublikowany. Pola wymagane zaznaczyłem gwiazdką (*).
Klikając [WYŚLIJ] zgadzasz się na opublikowanie wysłanego komentarza. Komentarze są moderowane. Nie zgadzasz się z tym, co czytasz - ok, ale nie bądź niegrzeczny i nikogo nie obrażaj. Jak to mówił klasyk: chamstwa nie zniese.
