...albo zamknij okno wyszukiwania wciskając [Esc]
Gabinet osobliwości „Azymut. Ostatnie podmuchy zimy”, Jean-Baptiste Andréae, Wilfrid Lupano
Walka o siebie „Dni, których nie znamy”, Timothe Le Boucher
Mocno pokręcone „Trylogia Nikipola”, Enki Bilal
Marv się wkurzył „Sin City: Trudne pożegnanie”, Frank Miller
Recenzje
//filtr aktywny: gatunek [fantastyka]
VOX POPULI czyli
komentarze
„Dni, których nie znamy”
bert, 21.06.2022
„Dni, których nie znamy”
Nuk, 19.06.2022
„Komeda. Osobiste życie jazzu”
bert, 09.01.2021
„Komeda. Osobiste życie jazzu”
Dum, 08.01.2021
„Niezwyciężony”
Darek, 01.01.2021
„Niezwyciężony”
bert, 27.12.2020
„Niezwyciężony”
Rafał M., 27.12.2020
„Niezwyciężony”
bert, 26.12.2020
„Niezwyciężony”
Darek, 26.12.2020
„Finalna rozpierducha”
Tam... jest kosmos. Za tym sufitem. I tam, w kosmosie, na dalekiej planecie, czterech potężnych, wyplutych przez gwiazdy Czyniących szykuje się do wojny. Nadciąga bitwa, która odmieni oblicze ziemi. Tamtej ziemi. Chyba nie sądziliście, że może stać się inaczej?
„Zmrok”
Dawno, dawno temu rosyjska fantastyka kojarzyła mi się jedynie z pewną niewielką, leżącą na odludziu biblioteką, do której lubiłem zaglądać ze względu na niczym nieograniczoną swobodę buszowania wśród zakurzonych półek. Owa biblioteka posiadała spory zbiór fantastyki wydanej przed rokiem '89 ubiegłego stulecia. Bałem się dotykać tych książek - pożółkłe kartki, stan ogólny grożący rozsypaniem i zapach kojarzący się ze strychem. W takiej formie zetknąłem się po raz pierwszy ze sławnymi braćmi S...
„Zemsta zza grobu”
Lead recenzji to zwykle doskonałe miejsce na zajawkę fabularną. No, przynajmniej u mnie. Lubię znienacka zaatakować czytelnika potworem, ochlapać krwią czy innym płynem ustrojowym. Istnieje spora szansa, że otumaniony początkiem dobrnie do końca tekstu. Nie oszukujmy się: piszę ku uciesze gawiedzi, mocny cios w potylicę i szybki nokaut słowem pisanym nie zaszkodzi. Więcej nawet: potrafi sprawić cuda. Serio, serio...
„Afryka dzika”
Nie każdy afrykański bóg to z definicji wredna, mściwa i krwiożercza bestyja. Taki, być może zaskakujący wniosek można wyciągnąć z ledwie pobieżnej analizy panteonu Joruba. Jakoś trudno mi sobie wyobrazić, że przykładowo taka Oszun - bogini miłości - na śniadanie łyka surowe, jeszcze bijące serca wyrwane z piersi czarnoskórych kochanków. Nie łyka. I właśnie dlatego to nie ona jest bohaterką tej historii...
„Końca nie widać... końca nie widać...”
Tam... jest kosmos. Za tym sufitem. I tam, w kosmosie, na dalekiej planecie, Vuko 'Nitj'sefni' Drakkainen wchodzi na pokład lodowego okrętu. Okręt nie jest... normalny. Jego stwórca oraz miejsce, do którego statek płynie, najwyraźniej też nie. Mimo tego tuż za sobą słyszy tupot nóg przyjaciół. Nie zamierzają go opuścić. Nie tym razem...
„Góralska nuta”
Stary Ryś siedział na ganku, popijał napar z lipy i wypatrywał wiosny. Tak i wypatrzył - ale nie to, czego szukał. W dole polany ukazał się zgarbiony człek. Ryś, mimo podeszłego wieku, rozpoznał go bezbłędnie nawet z takiej odległości. Zdecydowanie wolałby wiosnę...
„A nad nim szumiał gaj”
Drugi tom przygód Aleksa i Alicji to książka diametralnie różna od części pierwszej. Rok temu Piekara zaserwował nam mroczną historię, której bohater w tajemniczy sposób, na skutek przypadkowego (?) spotkania z nastoletnią nieznajomą ulega niewytłumaczalnej metamorfozie. Zakompleksiony, pogrążony w depresji nieudacznik przeistacza się w sławnego i bogatego scenarzystę. Niestety, wszystko ma swoją cenę...
„Najdłuższa podróż”
"Spróbuj chociaż raz north-westowe przejście zdobyć ~ Znajdź miejsca gdzie zimował Franklin u Beauforta Wrót ~ Wykuj własny szlak przez kraj dziki i surowy ~ Przejdź drogą Północ-Zachód poza lód..."*...
„Robimy rewolucję”
Paul Proteus wiódł spokojny, kierowniczy żywot na lepszym brzegu rzeki Irokez. I byłoby tak pewnie do końca dni jego na ziemskim padole, gdyby miał klapy na oczach, mózg znieczulony dobrobytem, parcie na władzę i potrzeby ograniczające się do konsumpcji. Nie miał. I właśnie dlatego, między innymi, musiało stać się to, co się stało...
„Albowiem jesteśmy jeno mięsem...”
Isserley lubiła swoją pracę. Codziennie rano wsiadała do samochodu, sprawdzała dekolt sukienki (musiał być odpowiednio głęboki) i wyruszała na łowy. Prędzej czy później musiała spotkać jakieś samotne zwierzę wędrujące poboczem. Doświadczonym okiem taksowała potencjalną ofiarę - koniecznie dobrze zbudowanego samca - i gościnnie otwierała drzwi. Niejeden wodsel dał się na to nabrać...
ROZMOWY
Artur Baniewicz
Maja Lidia Kossakowska
Wawrzyniec Podrzucki
Andrzej Ziemiański
ŚWIEŻUCHY
Z NOTESIKA